Rozdział 13

"You cut me down to the bone
Now you're dancing
All over my soul
I'm falling to pieces
To pieces, to pieces"

            Strasznie się za nią stęsknił, choć od ich ostatniego spotkania minął zaledwie jeden dzień. Co prawda ten dzień dłużył mu się niemiłosiernie i w krytycznym momencie myślał, że już nigdy się nie skończy, to jednak teraz wszystko rekompensowała mu drobna dziewczyna, która w tej chwili uwieszona na jego szyi, mocno się w niego wtulała. Trzymał ją w ramionach długo, tak by nacieszyć się jej osobą, a kiedy się od niego oderwała, pocałował najdelikatniej jak tylko mógł. Nie spodziewał się, że jej widok tak bardzo go uszczęśliwi.
- Jurij..- usłyszał tylko nadal ją przytulając.
- Jestem przy tobie i jeśli zechcesz już zawsze będę.- te słowa w jego ustach zabrzmiały jak przemyślana deklaracja. Uśmiechnęła się promiennie i biorąc go za rękę, pociągnęła do wnętrza domu. Wszyscy już spali, więc nie zamierzając robić niepotrzebnego zamieszania zaprowadziła skoczka do swojego pokoju i przekręciła klucz w drzwiach. Dobrze wiedziała, że gdyby z samego rana ktoś z członków jej rodziny zobaczył Tepesa i ją w jednym łóżku, mogłoby dojść do niepotrzebnej awantury, albo czegoś jeszcze gorszego. Chciała więc, aby wszyscy poznali blondyna w odpowiednim czasie i postanowiła, że śniadanie będzie do tego idealne. Odwróciła się przodem do skoczka i znów na jej ustach pojawił się uśmiech.

- Skąd się tu wziąłeś?

- Nie mówiłem ci jeszcze, że jestem magikiem?- roześmiała się szczerze i znów wtuliła się w niego mocno. Poczuła się bezpiecznie, kiedy Jurij pogładził jej plecy silnymi dłońmi i ucałował jej czoło. Bała się, że może go nigdy więcej nie zobaczyć, a tymczasem on tu był. Mimo wszystkich swoich zajęć, rodziny i skoków, tak po prostu przyjechał. Jakby była najważniejszą osobą w jego życiu.
- Na długo przyjechałeś?
- Na stałe.- oznajmił krótko i musnął jej usta.

- Nie żartuj.- jego mina mówiła jednak, że wcale nie zamierza żartować.- A co ze skokami? Nie możesz przecież zostawić tego co kochasz tylko ze względu na mnie.

- Bo widzisz Tosiu.- westchnął cicho i usiadł na łóżko, po czym pociągnął ją za rękę tak, by wylądowała na jego kolanach.- Masz rację, kocham skoki. Ale bardziej od skoków kocham Ciebie.- patrzyła w jego oczy i zdawała sobie sprawę, że nie mógł kłamać. Może naprawdę los dawał jej szansę na szczęście?
- Jutro muszę zjawić się w szpitalu i nie wiem, czy kiedykolwiek z niego wyjdę.

- Tosia, nie zmienię zdania.- położyła głowę na jego ramieniu i przez dłuższą chwilę wsłuchiwała się w jego miarowy oddech.- Wierzę, że dasz radę…że razem damy radę.

- Dziękuję Jurij.- szepnęła jeszcze i zmęczona emocjami z całego dnia, zasnęła w jego ramionach.

     Zerwała się z łóżka jak oparzona, kiedy usłyszała pukanie do drzwi. Rozejrzała się nerwowo po pokoju i ze zdziwieniem, a następnie ze smutkiem stwierdziła, że skoro Tepesa nie ma obok niej, to znaczy że jego przyjazd był tylko snem. Ale jakże zaskakującym i pięknym snem. Po szczęściu, które odczuwała jeszcze kilka sekund wcześniej, został tylko przygaszony uśmiech i ciche proszę, które skierowała do osoby stojącej nadal za drzwiami.
- Jeszcze nie wstałaś?- jej młodszy brat z wielkim uśmiechem niemal rzucił się na jej łóżko.- Prześpisz całe życie.
- Byłam troszkę zmęczona.- mrugnęła do niego okiem i przeczesała delikatnie  krótkie włosy malca. - Jadłeś już śniadanie?
- Nieee – ziewnął chłopak.- Czekamy na ciebie.
- My?-  spytała Tosia, wstając wreszcie z łóżka i zakładając na siebie szlafrok.- Rodzice nie są w pracy?

- Mama ma dziś wolne, a tato przeprowadza bardzo poważną rozmowę z naszym gościem.
- Ktoś przyszedł? – chłopiec pokiwał głową i uśmiechnął się.
- Twój chłopak.- brunetka otworzyła szeroko oczy, a na jej twarzy mimowolnie pojawił się delikatny uśmiech. Dopiero po chwili zrozumiała, że to wcale nie był sen, a Jurij tu naprawdę jest.
- Jest na dole i rozmawia z tatą?
- Dokładnie tak.- Tosia niemal natychmiast otworzyła drzwi i wyszła na korytarz.
- Nie słyszę krzyku.- przestraszyła się nie na żarty, w końcu nikt nie wiedział o tym, że Jurij ma przyjechać. Ona na miejscu swojego ojca już dawno wyrzuciłaby go z domu w takich okolicznościach. A przy okazji i ją.

- Dorośli mężczyźni umieją się dogadać bez kłótni.- zaskoczona słowami swojego młodszego brata odwróciła się gwałtownie w jego stronę.- Tak powiedział Jurij.

- Czekaj, czekaj. Chcesz mi powiedzieć, że z tobą też rozmawiał?

- Wiesz Tosiu, on jest niesamowity!- mały nie mógł pohamować swojego zafascynowania osobą skoczka.- To znaczy, jest inny niż wcześniejsi twoi koledzy. Opowiadał mi o skokach, samochodach zresztą też. Powiedział nawet, że jak tylko będę chciał, to zabierze mnie na skocznie, rozumiesz?- Krzyś skakał po łóżku ze szczęścia, ale nagle jakby się opanował i stanął przed nią.- O tobie też rozmawialiśmy.

- I co?- dziewczyna patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Powiedziałem mu, jak facet facetowi, co się stanie jak Cię skrzywdzi.- chłopiec westchnął głośno.- zawarliśmy porozumienie w tej sprawie więc nie musisz się o nic martwić.- Brunetka roześmiała się głośno i podchodząc do malca, uścisnęła go mocno.

- Wiesz, że jesteś najlepszym bratem na świecie?

- A ty jesteś najlepszą siostrą, w dodatku z superowym chłopakiem.- dziewczyna roześmiała się ponownie i biorąc Krzysia za rękę, pomaszerowali do kuchni. 

Krótki, nic nie wnoszący rozdział ;)
Ale mimo wszystko, mam nadzieję, że się Wam spodoba.
Pozdrawiam ;*