Rozdział 8

"Zawsze bądź taki sam..."

           Niespodzianka okazała się być bardzo miła. Nie pamiętała kiedy ostatni raz, ktoś ją gdzieś zaprosił, więc kolacja przy świecach w przepięknej restauracji była jak spełnienie najskrytszych marzeń. W dodatku największego uroku dodawał w tamtej chwili Jurij, który zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen. Tak naprawdę, to pierwszy raz w życiu czuła się jak prawdziwa kobieta. Nikt jej nigdy nie traktował w taki sposób, nawet jej najlepszy przyjaciel z którym miała świetne stosunki. Nikt, oprócz tego wspaniałego skoczka.

- O czym tak myślisz?- ocknęła się, kiedy Jurij chwycił ją za rękę.

- Raczej o kim.- zdążyła odpowiedzieć za nim złapała się za język.

- Powinienem zacząć się bać o konkurencję?- zaśmiała się widząc, jego z udawanie przerażone spojrzenie.

- Jeśli dziewięcioletnie dziecko nazywasz konkurencją, to owszem masz się czego obawiać.- mina skoczka nie wyrażała nic poza zdziwieniem.- Mój młodszy brat zawsze był, jest i będzie kimś ważnym dla mnie. Przykro mi.- na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech, który odwzajemniła niemal natychmiast.

- Jakoś będę musiał się z tym pogodzić.- westchnął teatralnie, po czym spojrzał prosto w jej niebieskie oczy.- Tęsknisz za nim.

- Strasznie…Tak naprawdę, jest jedyną najbliższą mi osobą, która zawsze wspiera moje wybory.- Tosia mówiła całkiem poważnie, co zainteresowało wyraźnie skoczka.- Jest jeszcze mały, ale bardzo rozwinięty jak na swój wiek. Nawet nie wiesz, jak czasami potrafi mi doradzić.

- Dzieci są najmądrzejsze, bo kierują się sercem. Wiem, bo też mam młodszego brata.

- Czyli coś nas łączy.- zaśmiała się.- Tak sobie myślę, że on zna więcej moich sekretów niż wszyscy razem wzięci.

- W takim razie musze z nim jak najszybciej pogadać.

- Nic Ci nie powie.- pokiwała przecząco głową.- Od kiedy pamiętam nie przepadał za moimi kolegami. Zawsze jak przyprowadzałam do domu swojego byłego chłopaka to siadał pomiędzy nami, robił naburmuszoną minę i kazał mu trzymać ręce przy sobie, bo nie był mnie wart.- zaśmiała się przypominając sobie tę scenę.- Nigdy nie mogliśmy ani się razem pouczyć, ani nawet spokojnie porozmawiać, bo za każdym razem Krzysio skutecznie odstraszał go swoim złowrogim spojrzeniem.

- Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Myślę, że wystarczyłaby jedna, męska rozmowa i jakoś byśmy się dogadali.

- Widzę, że jesteś optymistą.

- Jeśli nie wyjdzie mi przekupienie twojego brata, to wezmę się za rodziców.

- Możesz próbować, ale oni tak naprawdę nic o mnie nie wiedzą.- na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia.- Wiecznie zapracowani, ciągle w biegu.
- Ja o swoich nie mogę tego powiedzieć.- uśmiechnął się pocieszająco. No tak, już jej kiedyś mówił, że to ojciec zaraził go skokami narciarskimi więc nawet nie musiała o nic więcej pytać. Może źle oceniała swoich rodziców, ale tak właśnie było. Zainteresowali się nią dopiero, kiedy dowiedzieli się o chorobie. Nie potrzebowała litości, tylko wsparcia z ich strony. Jednak do tej pory się tego nie doczekała i było jej po prostu przykro. Do tej pory ani razu nawet nie próbowali się z nią kontaktować, nie spytali co u niej, tak jakby wcale ich to nie obchodziło.- Myślę, że powinniśmy już iść.

- A spieszymy się gdzieś?

- Właściwie to nie jest jeszcze koniec niespodzianek na dziś.

- Rozpieszczasz mnie.- zaśmiała się.- Ale jest już dosyć późno i chyba powinnam wracać do hotelu. Raz już słyszałeś atak mojej przyjaciółki, więc wiesz na czym stoję.

- Przecież sama Cię do mnie przyprowadziła.- nachylił się tak aby szepnąć jej coś do ucha.- Obiecała mi, że nie będzie nam dziś przeszkadzać.

- No proszę, już zdążyłeś okręcić ją sobie wokół palca?- Uśmiechnął się w ten specyficzny dla siebie sposób i znów wziął ją za rękę.- Szybki jesteś.

 - Powiedziałem jej tylko, że będziemy się długo godzić.- uśmiech nie znikał z jego ust, a ona zaskoczona zorganizowaniem chłopaka czuła, że nie ma innego wyjścia jak spędzić z nim tyle czasu, ile tylko skoczek zechce.- Chyba dobrze zrobiłem?

- Jestem ciekawa jak będzie wyglądało nasze dalsze godzenie się.

- Zaraz wszystkiego się dowiesz.

           Nie wiedziała nadal gdzie prowadził ją Jurij, ale nawet jej się to podobało. Było już dosyć późno, więc mogli nacieszyć się ciszą i spokojem, jaki niósł za sobą początek tej nocy. Kiedy skoczek wreszcie się zatrzymał i stanął naprzeciw niej z delikatnym uśmiechem na ustach, domyśliła się, że są już na miejscu. Rozejrzała się dookoła i w pewnym momencie dostrzegła, że stoją tuż pod skocznią.

- Pewnie się zastanawiasz dlaczego Cię tu przyprowadziłem…- zamiast zbędnych słów kiwnęła tylko głową.- Jak się pewnie domyślasz, skoki to całe moje życie. Nie pamiętam nawet, od kiedy zacząłem przychodzić na skocznie i trenować.- uśmiechnął się na sam dźwięk swoich słów.- Każdy marzy, żeby wygrywać, a ja chciałem po prostu skakać, bo to sprawiało mi radość i satysfakcję z tego co robie. Do tej pory nawet nie myślałem o tym, że mógłbym być najlepszy. Aż do dnia kiedy Cię spotkałem.- skoczek wytrwale patrzył prosto w jej oczy, które z każda chwilą stawały się jakby coraz większe.- Dodałaś mi takiej pewności siebie, że nie tylko dobrze skoczyłem, ale chciałem wygrywać. Dla Ciebie, żebyś była ze mnie dumna.

- Jurij.

- Cii…- przerwał jej dotykając tym samym palcem wskazującym jej ust.- Stałaś wtedy w tym samym miejscu co dziś, pamiętasz?- uśmiechnęła się do niego delikatnie i czekała aż skończy.- Wiesz Tosiu, od kiedy Cię poznałem.. przez te kilka dni w moim życiu wydarzyło się więcej, niż na przestrzeni kilku miesięcy, a może nawet lat. – Jej serce zaczęło bić znacznie szybciej niż zwykle.- Może to głupie, ale chyba się w tobie zakochałem.- wypuścił głośno powietrze a razem z nim słowa, które niemal wbiły ją w ziemie.

- To wcale nie jest głupie.- patrzyła na niego jeszcze przez chwilę, po czym przytuliła go mocno do siebie.
- Jesteś cudowny Jurij.

- Ale?- zaśmiała się głośno i pocałowała skoczka na krótką chwilę.

- Ty też odmieniłeś moje życie.- szepnęła cichutko i znów mocno się w niego wtuliła.

Romantycznie xd

Miłego czytania ;*