Rozdział 7

"If this is to end in fire
Then we shall all burn together
Watch the flames climb high into the night..."

           Pod skocznia jak zwykle na takich konkursach było mnóstwo ludzi. Obawiała się, że nie dotrą nawet na koniec drugiej serii pod samą skocznię, jednak cudem im się udało. Niezupełnie zdawała sobie sprawę dlaczego tu przyszła. Wcale nie miała ochoty patrzeć na Jurija, oglądać jego skoków a tym bardziej mówić mu o swojej chorobie. Miała jedynie nadzieję, że dziś wcale go nie zobaczy i po prostu wróci do hotelu, tak szybko jak z niego wyszła.

- Patrz, teraz Jurij.- usłyszała głos przyjaciółki i mimowolnie spojrzała na właśnie lecącego skoczka. To był dobry skok, ale chyba nie tak dobry by zająć czołowe miejsce. Na jego twarzy wcale nie było uśmiechu, zdawał się być nawet przygnębiony, jakby ta poranna rozmowa była dla niego jakimś ciosem. Może naprawdę za szybko go oceniła, może powinna dać mu szansę. Dać sobie szansę.

      Kiedy zauważył jej postać, stanął na chwilę jakby zahipnotyzowany. Chciał do niej podejść, powiedzieć że zrobi wszystko co chce, byle by znów się z nim umówiła. Zamiast tego jednak uśmiechnął się do niej smutno i poszedł w sobie znanym kierunku.

- Chodź!- powiedziała głośno Ola i niemal ciągnęła brunetkę za sobą.- Nie pozwolę, żebyś zmarnowała taką szansę na szczęście.

- Daj spokój, on nie chce ze mną rozmawiać.

- Skąd ty to możesz wiedzieć?

- Tak myślę.

- Ty już lepiej nie myśl, bo ostatnio nie za dobrze na tym wychodzisz.- nadal szła za przyjaciółką, chociaż miała ochotę wyrwać się jej i uciec. Uciec, gdziekolwiek, by tylko się z nim nie spotkać.- O jest!

Kiedy stanęła na wprost Tepesa, spuściła wzrok na ziemię. Było jej głupio, czuła się źle, a jego smutny wzrok nie poprawiał jej humoru. Olka wzdychając głośno i patrząc wyczekująco na Tośkę, przewróciła oczyma.

- Witaj Jurij.- zaczęła blondynka i uśmiechnęła się do niego przyjaźnie.- Tosia bardzo by chciała z tobą porozmawiać. Mam nadzieję, że wszystko sobie wytłumaczycie.- Tosia znów poczuła na sobie jej wyczekujący wzrok i wtedy zdała sobie sprawę, że znów musi coś wymyślić.

- Jurij może porozmawiamy na osobności?

 

            Szła obok niego i nie wiedziała jak ma zacząć rozmowę. On chyba czuł się tak samo, bo co jakiś czas tylko zerkał na nią, ale nie odważył się nic powiedzieć. Zauważyła, że nie zachowywał się jak wtedy, gdy się poznali. Był nieobecny, jakby trochę przygnębiony. Najbardziej brakowało jej tego uśmiechu, którym powoli zdobywał jej serce. Zdawała sobie sprawę, że przez swój strach mogła wszystko zniszczyć, ale nadal nie chciała mówić mu prawdy, przynajmniej nie całej prawdy.

- Jurij.- zaczęła cichutko i odetchnęła z ulgą, kiedy chłopak spojrzał na nią trochę smutnym, ale pełnym nadziei wzrokiem.- Musze Cię przeprosić za swoje zachowanie. Trochę to wszystko głupio wyszło i nawet nie wiem, jak mam się przed tobą tłumaczyć.- Chłopak nadal milczał i chyba nie miał zamiaru zabierać głosu.- Wiem, że zawaliłam, ale jeśli nadal chcesz mogę Ci to wyjaśnić.

- Jeśli nie chcesz, to nie musisz mi nic mówić.- jego głos zdradzał obojętność, jednak miała wrażenie, że oszukiwaną obojętność. Stanęła na chwilę i patrząc mu prosto w oczy, wzięła jego dłonie w swoje.

- Okłamałam Cię i to w wielu sprawach.- westchnęła.- Wcale nie przyjechałam tu, bo mi się nudziło. Niedawno dowiedziałam się o czymś, co zupełnie zmieniło moje życie. Chciałam odciąć się od świata, być tylko tu i teraz, a potem wrócić do domu, jak gdyby nigdy nic się nie stało. - przerwała na chwilę nadal patrząc mu w oczy.- Ale poznałam Ciebie i wszystko się zmieniło. Dlatego chciałam jak najszybciej zerwać z tobą wszystkie kontakty. Chciałam o tobie zapomnieć zanim byłoby za późno.

- A ja popsułem twoje plany?- spytał już bardziej w swoim stylu. Zauważyła, że powoli powraca stary Jurij. Przytaknęła głową na znak potwierdzenia, po czym odwróciła się i odeszła kawałek. Niemal natychmiast ruszył za nią.- Ale co się takiego stało, Tosiu?

- To jest właśnie jedna rzecz, o której nie mogę Ci powiedzieć. Nie mogę i nie chce.- w jej oczach pojawiły się łzy, ale zdążyła je wytrzeć zanim popatrzyła na Tepesa.

- Dlaczego nie chcesz mi zaufać?- chłopak starał się jak mógł jakoś na nią wpłynąć, ale ona nie dawała za wygraną.

- Jurij, przecież ja nikomu tak nie ufam jak tobie. Znamy się bardzo krótko, a i tak wiesz o mnie więcej niż większość moich znajomych.- uśmiechnęła się lekko i znów popatrzyła w jego piękne oczy.- Ale to chce zachować tylko dla siebie. Może kiedyś dowiesz się prawdy, ale nie teraz. 

- I co ja mam Ci powiedzieć?

- Może, że się na mnie nie gniewasz, albo że nadal chcesz się mnie lepiej poznać? -początkowo jego wyraz twarzy nie mówił zbyt wiele, ale po kilku chwilach krępującej ciszy Tepes uśmiechnął się delikatnie i przytulił ją mocno do siebie. Nie widział jej zaledwie kilka godzin, a tęsknił za nią niemal przy każdej czynności którą wykonywał.

- Co ty ze mną robisz, mała.- nadal trzymał ją w swoich ramionach, a kiedy tylko wypuścił, natychmiast przywarł do jej warg i całował jakby był w niej zakochany do szaleństwa. A ona? Ona czekała na to od ich pierwszego pocałunku. Wiedziała już, że jej plan z nieangażowaniem się nie wypali, ale teraz liczyło się dla niej zupełnie coś innego. Wiedziała, że potem będzie cierpieć, ale chyba wolała to, niż zrezygnowanie z tej znajomości już teraz.- Myślę, że powinniśmy nadrobić ten stracony czas. – miał rację, jak zwykle zresztą, więc nie zamierzała się nawet opierać.

- I o nic więcej mnie nie zapytasz?

- Jeśli nie chcesz o tym mówić, uszanuje to.- miała ochotę rzucić się mu na szyje i nadal całować.- Chyba, że nadal obstajesz za pomysłem skończenia naszej znajomości na twoim wyjeździe…na to nie mogę się zgodzić.

- Powoli z tego pomysły rezygnuje.- Uśmiechnęła się szeroko po raz pierwszy od kilku godzin.- Jak tak dalej pójdzie to usuniesz mi go z głowy raz na zawsze.- dodała i zamknęła jego usta pocałunkiem.

- Chodźmy…- chwycił jej dłoń i pociągnął za sobą.

        Kiedy przyprowadził ją do swojego hotelowego pokoju, ucieszyła się. Była już dobrze zmarznięta więc mogła się trochę ogrzać. Zostawił ją w małym saloniku, a sam udał się do łazienki twierdząc, że musi „coś” z sobą zrobić, bo po skokach nie wygląda zbyt wyjściowo. Ona sama uważała, że z jego wyglądem wszystko jest w porządku, ale nie zamierzała z nim dyskutować, więc potulnie siedziała na dość wygodnym fotelu, oglądając przy tym wnętrze pomieszczenia. Było ono bardzo skromne, kilka szafek do których można włożyć najpotrzebniejsze rzeczy, lustro, które zajmowało więcej niż pół ściany i duże okno, z którego widać było mały kawałek parku. Podeszła do niego i przez chwile patrzyła na to, co się za nim dzieje. Uśmiechnęła się na widok dwóch maluchów rzucających się śnieżkami i krzyczących coś głośno. I nagle zrobiło jej się przykro, że ona nie będzie miała nigdy dzieci. Nie będzie mogła patrzeć na ich radość, płacz, nawet na takie błahe rzucanie się śnieżkami. Do oczu napłynęły jej łzy, ale ona nie chciała już płakać. Miała dziś przy sobie Jurija i nie chciała spędzić tego wieczoru w grobowej atmosferze. Kiedy usłyszała więc, że Tepes wchodzi do pokoju w którym była, zacisnęła mocno powieki i wymusiła na ustach uśmiech. Odwróciła się w jego stronę i patrząc na niego uważnie, dostrzegła pewną zmianę. Zamiast dresów, w których do tej pory miała okazję go widywać, miał na sobie wyjściową koszulę i nie mniej wyjściowe spodnie. Musiała przyznać, że w takim wydaniu wyglądał jeszcze lepiej niż zwykle. I jeszcze ten zabójczy uśmiech. Zupełnie zapomniała, że mogłaby czasami coś powiedzieć, a nie gapić się na niego jak głupia.

- Nono.- skwitowała tylko, widząc jego roześmianą minę.- Nie wiedziałam, że gdzieś się wybieramy.

- Zabieram Cię na kolację.- rzucił uroczyście i podszedł do niej.

- Boje się spytać gdzie.

- Niech to będzie niespodzianka.

***

Kto myślał, że to koniec ich znajomości  - teraz wychodzi z błędu...

Jeszcze trochę się w tym opowiadaniu "będzie działo" ;p
Buziaczki ;*