Rozdział 6

"Take a dive into the other side
I don't know what's waiting there
but I'll be alright..."

         Szli obok siebie, ale żadne z nich nie miało odwagi na rozmowę. To co się pomiędzy nimi stało było bardzo miłe, ale zupełnie zmieniało stosunki jakimi darzyli się nawzajem po trzech dniach znajomości. No właśnie, według niej wszystko działo się za szybko. Nie zdążyli się jeszcze poznać, a już się całują. Jednak po chwili zrozumiała, że tak naprawdę nie ma zbyt dużo czasu. I wrócił lęk przed tym co miało się dziać w jej życiu. Przez chwilę zupełnie o nim zapomniała, a to dzięki Tepesowi. Sprawił, że nie pamiętała już ani o chorobie, ani o rozpaczy rodziców. I to właśnie dzięki Niemu. Powinna mu podziękować, a nie milczeć jakby była obrażona na niego za całe zło tego świata. Powinna, tylko że on o niczym nie wiedział. Nie wiedział, że go okłamała, że spędzą ze sobą jeszcze kilka dni a potem prawdopodobnie nigdy więcej się nie spotkają, nie wiedział, że jest poważnie chora. Nie wiedział o niej prawie nic, a ona? Ona nie zamierzała wcale tego zmieniać. Ten wyjazd miał być przygodą i tego musiała się trzymać. Nie mogła się przecież angażować, taka była umowa. Umowa, którą ustalała sama ze sobą, nie pytając przy tym nikogo o zgodę. Kiedy nabrała pewności siebie postanowiła się w końcu odezwać, by wyjaśnić z Teperem kilka kwestii.

- Jurij, posłuchaj.- zatrzymała się i stanęła naprzeciw niego.- Jesteś naprawdę świetnym facetem.- uśmiechnął delikatnie i przeniósł swój wzrok na drogę.

- Ale?

- Ale niedługo będziemy musieli się rozstać.- westchnęła.- Ty pojedziesz na inne konkursy, a ja wrócę do domu. Nasze drogi się rozejdą i być może już nigdy się nie zobaczymy.

- Nie musi tak być.- skoczek natychmiastowo posmutniał, jednak starał się z nią walczyć.

- Jurij, nie oszukujmy się. Tak właśnie będzie.- mówiła dalej, choć język plątał jej się niemiłosiernie.- Zresztą, chodzi o to, że ja właśnie tego chcę.

- Chyba nie rozumiem.- skoczek wzruszył ramionami i spojrzał teraz prosto w jej oczy.

- Chcę, żeby po moim wyjeździe nasz kontakt się zakończył.- Jego zdziwienie zwiększało się z każdą minutą.- Obiecaj, że nie będziesz do mnie już pisał, dzwonił czy nawet szukał.

- Nadal Cię nie rozumiem. Masz kogoś, tak? I nie chcesz, żeby się dowiedział że coś mogło nas łączyć?

- Nie o to chodzi, Jurij.

- Nie zdążyłem Cię jeszcze nawet dobrze poznać, polubić a może nawet coś więcej, a ty mi mówisz, że…

- Potraktuj to jako przygodę.- nie miała już siły na niego patrzeć więc odwróciła wzrok.- Przecież wy faceci wolicie takie niezobowiązujące znajomości.

- Nie wrzucaj wszystkich do jednego worka.- podszedł do niej bliżej, ale dziewczyna nawet nie drgnęła.- Tosiu, nie jestem taki jak wszyscy,

- Nie o to mi chodziło… Po prostu zgódź się na moją propozycję a potem zapomnijmy o sobie.

- Nie zgadzam się.

- W takim razie nie ma sensu, żebyśmy dalej ze sobą rozmawiali. Wracaj do hotelu.- powiedziała nie patrząc ani przez chwilę w jego stronę i pomaszerowała w kierunku posiadłości w której pomieszkiwała.

- Naprawdę tego chcesz?- usłyszała za sobą, kiedy otwierała bramkę.- Tego właśnie chcesz?

- Tak.

- Dlaczego?- odpowiedziała mu cisza, a w jej oczach zobaczył łzy.- Powiedz mi dlaczego, a się zgodzę.- znów nic nie odpowiedziała.- Tosia, ja chcę się dalej z tobą spotykać i cię poznawać. Nie możesz mi tego zabronić.- wziął ją za ręce i powoli przybliżył swoją twarz do jej twarzy.- Dlaczego jesteś taka uparta?- ucałował delikatnie jej usta, jednak dziewczyna odepchnęła go szybko od siebie i pobiegła do środka.

„Coś tu jest nie tak” pomyślał i nie chcąc jej już denerwować, wrócił do hotelu…
 

     Odkąd wróciła ze spotkania z Tepesem, zamknęła się w swoim pokoju i nie dawała znaku życia. Ola, która od tego czasu była ciągle w mieszkaniu, zaczęła się już trochę niepokoić. Kilka razy próbowała z dziewczyną jakoś porozmawiać, ale ta zbywała ją złym samopoczuciem i twierdziła że jest zmęczona. Fakt, ostatnio wiodły dosyć intensywne życie, ale nie na tyle, by pół dnia przeleżeć w łóżku. Czuła, że coś się stało, ale nie chciała na nią naciskać. Przez kilka dni Tosia była taka radosna, mogłaby nawet powiedzieć, że nigdy nie widziała jej takiej szczęśliwej. Prawie wcale nie rozmawiały o jej zdrowiu, a ona nawet nie poruszała tego tematu. Wszystko zaczęło się tak świetnie układać. Do czasu.

     Kiedy zbliżała się już szesnasta, przypomniała sobie, że przecież już od pół godziny powinny być z Tośką pod skocznią. Dziś był drugi dzień zawodów i zupełnie nie rozumiała jak przyjaciółka mogła o tym zapomnieć. Zapukała po raz kolejny w drzwi prowadzące do pokoju brunetki, jednak kiedy ta nawet nie raczyła jej odpowiedzieć, natychmiast bez pytania wkroczyła do środka.

- Tośka, zapomniałaś?- z niedowierzaniem patrzyła na przyjaciółkę, która leżała twarzą do ściany, ale na pewno nie spała.

- O czym?

- No przecież mieliśmy iść na zawody.- pomachała przed jej oczyma dwoma biletami.- Chyba nie możemy dopuścić, żeby się zmarnowały.

- Nie dam rady. Nie najlepiej się czuje.

- Co Ci jest, mała.- westchnęła cicho i gdy zobaczyła, że jej przyjaciółka o mało co nie płacze, przysiadła bliżej niej.- Wezwę pogotowie.

- Nie!- na te słowa od razu jakby otrzeźwiała.- To znaczy, nie ma takiej potrzeby. Już jest lepiej.

- Oszukujesz…-znała ten ton, dopiero teraz zrozumiała, że wcale nie chodzi o jej zdrowie.- Przez Ciebie się zamartwiam, siedzę tam jak głupia i zastanawiam się czy nie wrócić wcześniej do domu, a ty oszukujesz.

- To nie tak. Mam doła.- powiedziała i przepraszająco spojrzała na blondynkę.- Jurij mnie pocałował.

- To powinnaś się cieszyć.- z uśmiechem na ustach czekała na dalszy ciąg opowieści.

- Tylko, że ja mu powiedziałam, że po zawodach nie chce mieć z nim nic wspólnego.

- Co?- krzyknęła Olka.- Ty chyba żartujesz? Co ci strzeliło do tej głupiej głowy.- dziewczyna nie mogła wyjść z szoku.- Spotkałaś takiego faceta i wszystko spieprzyłaś. My naprawdę jesteśmy przyjaciółmi? Bo czasami mi się wydaje, że bardzo, bardzo się różnimy.

- Olka ty nic nie rozumiesz. Musiałam postawić sprawę jasno.- ze łzami w oczach próbowała się bronić.- Przecież wiesz, że kiedy stąd wyjedziemy i zacznę leczenie, to nie będę mogła się z nim kontaktować. Lepiej żeby to wszystko od razu zakończyć, niż potem bardziej się męczyć.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że powiedziałaś mu coś takiego. Wszyscy, ale nie ty.

- Olka- popatrzyła jej prosto w oczy.- Ja zaczynam coś do niego czuć, a przecież nie mogę się angażować. Nie wiadomo ile jeszcze pożyje.- po jej policzku spłynęła łza.- Tylko najgorsze jest to, że on wcale nie chce zrywać ze mną kontaktu.

- Tosia, przecież poddasz się leczeniu. Może wszystko będzie jeszcze dobrze, może wyzdrowiejesz…- przytuliła dziewczynę mocno.- Zadzwoń do niego,  on się pewnie tak samo zadręcza jak ty.

- Przecież to facet.

- Nawet nie wiesz jak ona na ciebie patrzy.- uśmiechnęła się delikatnie.- Powiedz mu o wszystkim.

- Nie mogę.

- Tośka, musisz. Chcesz potem żałować, że nie dałaś mu szansy.- blondynka zerwała się na równe nogi i patrząc na zegarek rzuciła na nią szybkie spojrzenie.- Wstawaj, za pięć minut wychodzimy na konkurs. I nie ma żadnego ale…


     Kolejny rozdział jest, powoli kończą mi się zapasy rozdziałów a weny jak nie było, tak dalej nie ma. Za to zaległości u Was coraz większe. Obiecywałam już poprawę?
Nadrobię, prędzej czy później, ale na pewno to zrobię!
     Sezon się skończył, a z nim przyszedł jakiś smutek, też tak macie?
Kryształowa Kula dla Stocha --> Tylko tak mogło się to skończyć! ;) Nadal mam w uszach Mazurek Dąbrowskiego i tą dumę z naszych skoczków ;-)
Uśmiech Tepesa w ostatnim konkursie - bezcenny xd
Pozdrawiam ;***