Rozdział 10

"Yeah let's escape
While we are young
Come on let's give them something to talk about..."

         Nie była zbyt szczęśliwa zaraz po przebudzeniu. Na sam widok białej ściany niemal natychmiast domyśliła się, gdzie może teraz być. Szpital to jedyne miejsce, które mogło wyglądać w ten sposób. Nie pamiętała co się dokładnie wczoraj stało, ale mogła się tylko domyśleć, że zaraz na sale wpadnie jej przyjaciółka i albo będzie płakać, albo zrobi jej długie kazanie. To fakt, powinna jej powiedzieć, że nie czuje się najlepiej, ale nie chciała jej psuć wieczoru. Nie chciała psuć też tego wieczoru sobie i Tepesowi i do końca miała nadzieję, że jej stan się poprawi. Ale niestety. Skoro znajdowała się teraz właśnie w tym miejscu i nic nie pamiętała, to musiało z nią być naprawdę źle. Jedyna pocieszająca rzecz była taka, że w tej chwili czuła się już znacznie lepiej. Podniosła delikatnie głowę, by poszukać kogoś, kto mógłby podać jej szklankę wody i zamarła na chwilę. Dokładnie naprzeciw niej, za dużym oknem stał Jurij. Kiedy zobaczył, że dziewczyna się obudziła, uśmiechnął się z ulgą. Nie wiedziała dlaczego starała się odwzajemnić jego uśmiech. Nie cieszyła się z jego obecności. Zdawała sobie sprawę, że skoczek o niczym nie wiedział. Nie wspomniała mu o chorobie ani słowa i chciała, aby nadal tak zostało. Zaraz obok niego zjawiła się blondynka. Widać było po niej zdenerwowanie, a jednocześnie strach i gdy tylko zauważyła przebudzenie się Tosi, natychmiast wparowała do sali.
- Żyjesz.- stwierdziła zanosząc się płaczem i rzuciła się na szyję brunetki.- Dlaczego mi nie powiedziałaś?- wyszeptała, po czym dalej płacząc przytulała się do drobnego ciała przyjaciółki. A więc jednak ta pierwsza opcja.
- Spokojnie Ola, wszystko już w porządku.

- Nic nie jest w porządku. Nawet nie wiesz, jak wczoraj się bałam.- podniosła na nią zapłakany wzrok.
- Przepraszam, powinnam Ci powiedzieć, że źle się czuję.- westchnęła.- Myślałam, że to tylko chwilowe osłabienie.

- Najważniejsze, że już dobrze.- uspokoiła się trochę.- Nie wybaczyłabym sobie, gdyby…

- Przestań, nie chce o tym słyszeć.- szepnęła znów i podniosła głowę pokazując na Tepesa.

- Od wczoraj ciągle tu ze mną siedzi. Strasznie się o ciebie martwił.

- Powiedziałaś mu?

- To on tego nie wie?- blondynka ze zmartwionej stała się trochę podirytowana.- Tośka, przecież obiecałaś mi, że mu powiesz. Myślałam, że wszystko sobie wyjaśniliście.

- Prawie wszystko, o najważniejszym mu nie powiedziałam.

- Pewnie się domyśla, nie jest głupi. Zresztą dopytywał mnie dziś co ci jest.- Tosia trochę spanikowana spojrzała na przyjaciółkę.- Nie powiedziałam mu wiele.
- To dobrze.
- Nawet teraz go okłamiesz? Tośka ty chyba nie masz serca.

- Mam, dlatego właśnie  nie może się o niczym dowiedzieć.- na jej policzkach pojawiły się krople łez, które szybko starła wierzchem dłoni.- Idź już, chce pobyć chwilę sama…

           Odwrócona do ściany z trudem powstrzymywała głośny płacz. Właśnie nadszedł moment, kiedy sama przed sobą nie mogła już dłużej udawać, że wszystko będzie w porządku. Mimo, że teraz czuła się dobrze, zdawała sobie sprawę z coraz częstszych sytuacji podobnych do tych z wczorajszego wieczora. Nie chciała, żeby to wszystko tak wyglądało. Miała w sobie tyle energii, tyle mocy, którą mogłaby inaczej spożytkować niż leżąc w szpitalnym łóżku. Przynajmniej teraz chciała żyć, kiedy jeszcze mogła.
      Odwróciła zapłakaną twarz, kiedy poczuła delikatny uścisk na dłoni. Zupełnie zapomniała, że skoczek nadal czekał na nią, ale ona nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Widocznie pielęgniarka musiała wyjść na chwilę, a gdy tylko zostawiła ją samą, Tepes nie miał skrupułów by ją odwiedzić. Kiedy patrzyła przez chwilę w jego oczy, zauważyła w nich troskę, której od kilku miesięcy bardzo jej brakowało. Jurij bał się o nią, a nie o to co się stanie kiedy jej już nie będzie. Z jej oczu wypłynęło jeszcze więcej łez, które skoczek otarł delikatnie kciukami własnych dłoni. Nie cieszyła się, gdy go zobaczyła, ale teraz dzięki jego obecności powoli mogła uspokoić swoje roztrzęsione ciało. Wtuliła się w jego ramiona i oddychała miarowo.

- Co się dzieję Tosiu?- spytał cicho, nie chciał jej wystraszyć, zdenerwować. Chciał po prostu wiedzieć dlaczego teraz zamiast się bawić, są tu, w szpitalu. Dlaczego ta wspaniała dziewczyna, na której mu zależało, płacze i nawet nie próbuje tego ukryć.
- Nic, czym musiałbyś się przejmować.- powiedziała po kilku chwilach już spokojnym głosem, jednak skoczek nie uwierzył w ani jedno jej słowo.

- To dlaczego płaczesz?
- Babskie humory.- chociaż dziewczyna się uśmiechnęła, doskonale wiedział, że kłamie.

- Nie będę teraz naciskał.- jego poważny ton nieco ją zaskoczył.- Ale nie odpuszczę, dopóki nie powiesz mi prawdy.
- Chcesz poznać prawdę?- skoczek kiwnął głową.- To zabierz mnie stąd.

- Nie możesz wyjść, lekarz powiedział, że jesteś zbyt słaba.

- Jurij proszę, zrób to dla mnie.- podniosła na niego swoje duże oczy i modliła się cicho, by blondyn zgodził się na jej pomysł. Musiała użyć tylko dobrych argumentów.- To nasz ostatni wspólny dzień. Chce go spędzić z tobą.- nie sądził, że tak szybko jej ulegnie. Gdyby nie ostatnie zdanie, w życiu by się nie zgodził.

          Jednak zanim zdążył przemyśleć swoją decyzję, zgodził się i postanowił zrobić wszystko, by jeszcze za godzinę opuścić ten szpital, wraz z Tosią.


 Dziś króciutko..
Miało być na święta, ale jest po świtach ;)
Miłego czytania ;*