Rozdział 3

"Największa moc w tym czego teraz pragnę,
Nie to co mam na zawsze."

       Odkąd wróciła ze skoczni uśmiech nie znikał z jej twarzy. Po raz dwudziesty już patrzyła na kartkę, którą otrzymała od przystojnego bruneta ze skoczni i sprawdzała, czy dobrze przepisała jego numer na telefon. Ostatkami sił powstrzymywała się od wysłania mu zdjęcia,  uważała bowiem, że powinna z tym poczekać chociaż do wieczora.

- Jesteś głupia. Zamiast patrzeć w ten telefon, zadzwoń do niego.- Przyjaciółka powoli zaczęła tracić cierpliwość.

- Na pewno teraz nie będzie miał czasu ze mną rozmawiać.

- Tego nie wiesz.- pomachała głową, wywracając oczyma.- Nie mogę w to uwierzyć.

- W co?- brunetka nadal uśmiechając się radośnie spoglądała w wyświetlacz telefonu.

- Jesteśmy tu zaledwie kilka godzin.- to mówić zerknęła na zegarek.- A moja najlepsza przyjaciółka już zdążyła się zakochać. No nieźle…

- Przestań, wcale się nie zakochałam.

- Wiedziałam, że będziesz się wypierać.- westchnęła.- A najlepsze jest to, że ten cały Jurij patrzył na ciebie jak na jakieś bóstwo, więc te zakochanie jest obustronne.- przestała mówić, bo poczuła na twarzy uderzenie czegoś miękkiego. Jak się po chwili okazało była to poduszka.

- Nie ma miłości od pierwszego wejrzenia!- powiedziała Tosia i rzuciła drugą poduszką.

- Daj spokój, widziałam jak na siebie patrzyliście.

- Przesadzasz, po za tym to nie ma sensu.

- Co znowu nie ma dla ciebie sensu?

- Jestem chora i to głupie pakować się w coś, co nie ma przyszłości.

- Nie możesz przekreślać od razu każdej nowej znajomości ze względu na chorobę.- blondynka usiadła nieco bliżej.- I to ty będziesz głupia, jeśli olejesz takie ciacho. Zresztą…

- Co znowu?

- Jeśli się do niego nie odezwiesz, to ja to zrobię za Ciebie. Obiecuje to.- to mówiąc przyłożyła prawą rękę do serca.

- Nie zrobisz tego!

- Owszem, jeśli będę musiała, to bądź pewna, że zrobię.- dziewczyna uśmiechnęła się z wyższością.- Tośka, nawet jeśli miałaby to być krótka znajomość, to może warto zaryzykować?

- Przecież ja go nawet nie znam.

- No właśnie. Kochanie…- dziewczyna objęła ją ramieniem.- Zabaw się, zaszalej, wykorzystaj ten czas, który tutaj mamy. Przecież po to tu właśnie przyjechałyśmy.

- No tak, ale…

- Nie ma żadnego ale.- wzięła w dłonie telefon Tośki.- No już, pisz do niego.

Witaj Jurij. Tak jak obiecałam wysyłam Ci nasze zdjęcie.
Mam nadzieję, ze ci się spodoba.
                                                         Tosia.

     Chłopak właśnie siedział razem z kolegami z drużyny i oglądał nudnawy film. Przed każdymi zawodami powtarzał się ten sam scenariusz, który zmieniał się niemal w ich tradycję. Z obojętnością wziął do ręki, przed chwilą wibrujący telefon, myśląc, że to ktoś ze sztabu trenerskiego i  nawet nie patrząc otworzył wiadomość. Jakie było jego zdziwienie, kiedy zobaczył podpis, a pod nim niewielkie zdjęcie. Uśmiechnął się niemal natychmiast przypominając sobie dzisiejszą sytuację pod skocznią, jednak do tej pory nie myślał, że nowopoznana dziewczyna odezwie się do niego. Zapisał szybko jej numer i uśmiechając się zerknął w telewizor. Przez chwilę, zastanawiał się co mógłby jej odpisać. Spodobała mu się niemal natychmiast. Miała piękne brązowe włosy i zgrabną sylwetkę, jednak najbardziej zapadły mu w pamięć jej oczy. Piękne, duże, niebieskie oczy, które miał do tej pory w głowie. Zdawał sobie sprawę, że jego zachowanie było nieodpowiedzialne i nigdy wcześniej nie rozdawał fanom numeru telefonu, ale tym razem zrobił wyjątek. Nie wiedział dlaczego, może urzekła go jej uroda, może to był przypływ chwili. Po prostu miała w sobie coś, czego nie miała żadna inna dziewczyna. Przynajmniej tak mu się wydawało, kiedy patrzył w jej oczy, przepiękne oczy.

- Patrzcie, Jurij się zakochał.- do tej pory milczący młodszy skoczek pokazał na niego palcem i ryknął niepohamowanym śmiechem.
- Spadaj!- odpowiedział mu zdenerwowanym tonem Tepes i schował szybko telefon do kieszeni spodni.- Zajmij się lepiej swoimi sprawami.

- A nawet nie zaprzecza, czyli jest coś na rzeczy panowie.- Hvala z szerokim uśmiechem dołączył do rozmowy, jednak widząc rozgniewany wzrok Jurija, natychmiast pożałował swoich słów.- No co, tak tylko mi się powiedziało.

- Kim ona jest, znamy ją?- Robert Kranjec również musiał dorzucić coś od siebie, w końcu jako najstarszy z towarzystwa musiał również zabrać głos.

- Nie… zejdźcie ze mnie, wcale się nie zakochałem.- Tepes miał już dosyć tych wszystkich pytań.

- Jasne i to dlatego pewnie szczerzyłeś się jak głupi patrząc na swój telefon, nie?- Peter wywracając oczyma, pomachał głową w geście dezaprobaty.- Kogo ty chcesz oszukać?

- Doprawdy, zero prywatności.

- Oj, przecież my ci chcemy tylko pomóc.- Robert starał się rozluźnić atmosferę, ale chyba zdał sobie sprawę, że to nie pomoże.- Ale jak nie chcesz to nie mów.

- Masz rację, zachowam to dla siebie.- Jurij zerwał się z kanapy i ruszył w stronę wyjścia.

- Jurij!- zawołał jeszcze za nim Prevc.

- Czego?

- Tosia to naprawdę śliczne imię. Pozdrów ją od nas.- Kiedy usłyszeli odgłos trzaskających drzwi, wszyscy jak jeden zanieśli się śmiechem i patrzyli z uznaniem na Petera.- No co, mówiłem że mam zadatki na śledczego.- uśmiechnął się tryumfalnie i znów wrócili do oglądania filmu.

      Tosia siedziała przy stole w kuchni i piła gorącą czekoladę, która dawała jej odczucie przyjemnego ciepła rozchodzącego się po całym ciele. Trochę dziś zmarzła, mimo, że pogoda jak na tę porę roku była dosyć łaskawa. Ułożyła twarz na dłoniach i tępo wpatrywała się w okno, za którym zaczął padać śnieg. Chociaż przez chwilę, miała czas na przemyślenia. Kiedy była z Olą, jej przyjaciółka ani na moment nie przestawała mówić. Może chciała w ten sposób, by Tosia zapomniała o chorobie i troskach. Jednak mimo uśmiechu na twarzy i wszystkich żartach które opowiadała, cały czas czuła niepokój. Ani na chwilę, nie mogła wyrwać się od świadomości, że zaraz to wszystko może się skończyć. Nie chciała umierać, tym bardziej że miała plany na przyszłość. Chciała skończyć studia, znaleźć pracę i  zakochać się. Tak na całe życie, w kimś odpowiednim, kto odwzajemniałby jej uczucia. Tymczasem wszystko przekreślało jedno słowo. Słowo, które znienawidziła od samego początku. Choroba…

Jej przemyślenia skończyły się wraz z powrotem do pokoju jej przyjaciółki, która wyszła do sklepu po coś do jedzenia. Położyła reklamówki na stole i wzdychając opadła na krzesło.

- Moja rola się już skończyła, teraz zaczyna się twoja.- Tosia spojrzała na nią ze zdziwieniem i niemym zapytaniem „co to ma znaczyć”.- Ty jesteś lepszą kucharką ode mnie, więc bierz się do roboty, bo jestem strasznie głodna.

- Nie mam nastroju na gotowanie.

- Oj nie marudź. – Ola założyła sobie ręce na biodrach.- Praca dobrze Ci zrobi. Odpisał?

- Kto?- spojrzenie blondynki mówiło samo za siebie, więc postanowiła nawet się nie bronić.- Dobra, nie odpisał.

- Pewnie jest zajęty.

- Albo już o mnie zapomniał.- westchnęła.- Mówiłam, że to kiepski pomysł, to mnie nie słuchałaś. Nie powinnam wcale do niego…- Tosia nie dokończyła, bo usłyszała dźwięk przychodzącej wiadomości.

- Mówiłaś coś?- Ola uśmiechnęła się szeroko.

- Nieważne.- brunetka wstała od stołu i skierowała swoje kroki do sypialni, jednak jej przyjaciółka ruszyła za nią.

- No poczekaj, przecież chyba powiesz mi co odpisał.
- Nie powiem, a po za tym jestem zmęczona. Dobranoc.- powiedziała z uśmiechem na ustach, zamykając przy tym za sobą drzwi.

- Jesteś wredna, ale jutro i tak wszystko mi wyśpiewasz.- usłyszała brunetka jeszcze zza zamkniętych drzwi, po czym została zupełnie sama.

 Tosiu, cieszę się, że o mnie pamiętałaś.

Ale chyba będziemy musieli powtórzyć to zdjęcie.

Jest zbyt mało wyraźnie, nie sądzisz?

Jeśli oczywiście masz czas i ochotę…

                                                               Jurij ;)

Tepes leżał już w swoim łóżku z dala od kolegów i ich pytań. Doskonale wiedział, że tak będzie. Zawsze tak było. Nigdy nie mógł na spokojnie się z kimś umówić, porozmawiać, bo prawie za każdym razem znalazł się ktoś, kto zaglądał mu w telefon. Jedynie w tej chwili czuł się swobodnie i mógł robić to, co chciał.

Nie musiał długo czekać na odpowiedź z jej strony. Pojawiła się po kilku minutach.

Chcesz się po prostu ze mną spotkać?

Szybko wystukał kolejnego smsa.

Nie myślę o niczym innym od dzisiejszego południa, Tosiu ;)

Będziesz na zawodach?

Przez chwilę pomyślał, że może nie powinien tak pędzić z tym spotkaniem, ale jej wiadomość całkowicie go uspokoiła.

Po to tu przyjechałam. Jeśli chcesz mogę na Ciebie zaczekać po konkursie.  

Czy chciał?

Oczywiście, że chcę.

Prawdę mówiąc nie spodziewał się, że brunetka się zgodzi, dlatego uśmiech na twarzy wzrastał  mu z każdą kolejną wiadomością.

W takim razie bądź tam, gdzie spotkaliśmy się ostatnim razem.

Dobrej nocy i powodzenia na konkursie ;)

Ah co ona z nim zrobiła. Jeszcze jej nawet nie poznał, a już wywoływała w nim tyle uczuć. Nie zachowywał się przez nią jak Tepes, którego znał do tej pory. Z niedowierzaniem pokręcił głową i odpisał jej już ostatniego smsa.

Śpij dobrze Tosiu ;)

Zdecydowanie jej imię było bardzo piękne i pasowało do niej jak ulał.

To chyba najdłuższy rozdział, który stworzyłam ;-)
Wiem, że to opowiadanie nie jest na razie wysokich lotów, ale ciągle staram się, aby wrócić do dobrego pisania...
Buziaki ;*
ps. blogger szaleje i nie pozwala mi wstawić rozdziału - aż mi się czasy onetu przypomniały. Ktoś z was to jeszcze pamięta?