Rozdział 2

"O czym marzysz skrycie dzień po dniu
Za czym ciągle gonisz tak bez tchu."

            Dawno nie czuła się tak dobrze. Od zawsze kiedy tylko pamiętała, coś magicznego ciągnęło ją w kierunku gór. Ten krajobraz, ludzie, atmosfera. To było coś nie do opisania. Była tu zaledwie kilka godzin a już bała się że za chwilę będzie musiała stąd uciekać.

- Tosia, jeśli się dobrze czujesz może poszłybyśmy na spacer.- jej przyjaciółka z troską patrzyła na jej chude ciało i uśmiechała się szczerze.- Może dzięki temu trochę zgłodniejesz?

- No pewnie, przecież nie przyjechałyśmy tu po to by siedzieć ciągle w hotelu.- powiedziała po czym założyła na siebie jasnoróżowy sweterek.- Poza tym za godzinę rozpoczynają się treningi na skoczni i skoro mamy bilety, nie możemy ich zmarnować.- z uśmiechem na ustach nakładała na siebie kolejne warstwy wierzchniego odzienia. Kiedy była już prawie gotowa spojrzała w lustro i ze zdziwieniem musiała stwierdzić, że płaszcz, który kupiła sobie całkiem niedawno był na nią o wiele za duży. Znów schudła i nawet legginsy które miała na nogach zdawały się być o kilka rozmiarów za duże. Kiedy w lustrze zobaczyła swoją przyjaciółkę, mogła ujrzeć kosmiczną różnicę jaka dokonała się w niej na przestrzeni trzech tygodni. Jeszcze niedawno obydwie dziewczyny ważyły tyle samo, i nawet niektórzy śmieli się, że są niczym siostry, choć żadne pokrewieństwo ich nie łączyło. Wtedy różnił je jedynie kolor włosów, jednak dziś wyglądały zupełnie jak dwie inne osoby.

- Znów schudłaś.- stwierdziła blondynka i objęła Tosię ramieniem.- Musisz zacząć coś jeść bo niedługo nawet dziecięce rozmiary będą na ciebie za duże.

- Nie mogę jeść, gdy się przejmuje.

- To się nie przejmuj.- Tośka spojrzała na nią smutnym wzrokiem.- Przynajmniej teraz, kiedy tu jesteśmy. Mamy tydzień. Cały tydzień beztroski i musimy to dobrze wykorzystać, żebyś potem miała co wspominać. Pamiętasz? Sama tak powiedziałaś?

- A może to naprawdę nie był dobry pomysł?

- Gadasz głupoty. Chodźmy już bo nie będą na nas czekać w nieskończoność.

         Szły wolnym krokiem śmiejąc się i rozmawiając o treningach, które skończyły się już dobre pół godziny temu. Tak dobrze im było na skoczni, że nawet nie zauważyły, kiedy większość kibiców już rozeszła się do swoich domków. Zdecydowania Tosi właśnie tego brakowało. Zapomniała o chorobie, o troskach jakie miała do tej pory, liczyło się tylko to co tu i teraz.

Podciągnęła pod sam nos niebieski szalik by trochę się ogrzać i już miała coś powiedzieć, kiedy poczuła na swojej ręce mocny uścisk. Odwróciła się szybko i widząc przed sobą młoda dziewczynę z aparatem uśmiechnęła się do niej życzliwie.
- Przepraszam, może mogłaby pani zrobić nam zdjęcie?- zapytała i wskazała na drugą dziewczynę i stojącego obok nich wysokiego bruneta z nartami.
- Jasne.- bez wahania wzięła w ręce mały sprzęt i podchodząc bliżej zrobiła kilka ujęć. Przez ułamek sekundy w jej głowie przeszła myśl, że musi to być skoczek narciarski, bo jego twarz wydała jej się być znajoma. Nie rozmyślała na tym dłużej, tylko oddała aparat dziewczynie i z uśmiechem na ustach przyjęła podziękowania. Odwróciła się z zamiarem odejścia do swojej przyjaciółki, ale po raz drugi tego dnia poczuła na ręce uścisk. Tym razem nieco słabszy. Kiedy napotkała tuż nad sobą duże, niebieskie oczy na chwilę zaniemówiła. Tym razem to brunet z nartami stał przed nią i uśmiechał się do niej szeroko, nadal trzymając ją delikatnie za dłoń. Odwzajemniła jego uśmiech, patrząc na niego przy tym maślanymi oczami i czekając aż wreszcie coś powie. Zresztą on nie musiał nic mówić, bez tego wyglądał cudownie. Jeszcze chwila a mogłaby się w nim zakochać, od pierwszego wejrzenia.

- A pani nie chce zrobić ze mną zdjęcia?- zapytał ukazując rząd śnieżnobiałych zębów.

- Nie – rzuciła bez namysłu.- To znaczy…- patrząc na niego nie mogła się skupić na myśleniu. Chłopak roześmiał się do niej jeszcze szerzej.
- To może ja mógłbym zrobić zdjęcie z tobą?
- Ze mną?- Przez dłuższą chwilę myślała, że ten brunet robi sobie z niej żarty, ale kiedy kiwnął głowa na znak zgody i znów się uśmiechnął, wszystkie wątpliwości odeszły na bok.- Jeśli chcesz.

- Jest tylko jeden problem, nie mam telefonu.- powiedział po przeszukaniu swoich kieszeni.- To może zrobisz swoim? - Przystała na jego propozycję i poprosiła Olkę, by ta uwieczniła ich na zdjęciu. Znów spojrzała na skoczka i znów zamarła. Za każdym razem, gdy na nią patrzył na jego ustach pojawiał się prześliczny uśmiech, który roztapiał jej serce.
- A tak po za tym to jestem Jurij.- uścisnął jej dłoń po raz kolejny dziś i potrząsnął nią kilka razy.
- Tosia. Miło mi.
- A więc Tosiu.- znów przybrał na usta delikatny uśmiech.- To mój numer. Proszę, prześlij mi to zdjęcie.- wyciągnął z kieszeni spodni kartkę i w ekspresowym tempie napisał coś na niej, po czym wcisnął skrawek papieru w małą dłoń brunetki.- Będę czekał.
Po raz ostatni uśmiechnął się do niej i oddalił się, zastawiając dziewczynę z szybko bijącym sercem…

       Wiedziałam, że przyjazd tutaj to dobry pomysł.- usłyszała głos swojej przyjaciółki i patrząc na karteczkę w dłoni, uśmiechnęła się szeroko.

          Krótko, ale to już się chyba nigdy nie zmieni ;)

         Sochi to już historia...Piękna historia ;-)