Epilog

 Czerwiec tego roku był niezwykle kapryśny. Deszczowe dni na przemian zmieniały się ze słoneczną, piękną pogodą. Może dlatego, gdy tylko temperatura tego dnia podwyższyła się znacznie, wszystkie dzieciaki pragnęły spędzać czas na świeżym powietrzu. Również i mała dziewczynka, o długich brązowych włosach namówiła swojego tatę na spacer oraz lody w parku. Mężczyzna nie potrafił jej odmówić, była dla niego najważniejsza na świecie. Była „córeczką tatusia” i zrobił by dla niej naprawdę wiele. Zwłaszcza dziś, kiedy nastała piąta rocznica śmierci jej mamy, chciał zrobić wszystko, by dziewczynka  miała w nim jak najwięcej oparcia. Usiadł na pierwszej lepszej ławce i patrząc jak córeczka zachwyca się pryskającą z fontanny wodą, uśmiechnął się czule. Była taka śliczna i zabawna, ale za razem bardzo rozważna jak na dziecko mające pięć lat.
- Tato, tato.- podbiegła  szybko i patrząc na niego tymi swoimi dużymi, niebieskimi, roześmianymi oczyma wskazała na młodego chłopaka, który właśnie zbliżał się w ich kierunku.- Zobacz, to Krzyś!- krzyknęła głośno i pędem rzuciła się w stronę znajomego, by po chwili wskoczyć na jego ręce i przytulać mocno. Tepes uśmiechnął się delikatnie i podszedł do nich. Dużo się zmieniło odkąd ostatni raz widział brata Tosi. Teraz każdy z nich miał swoje, inne życie.

Kiedy przywitali się i odesłali dziewczynkę do zabawy, przysiedli na tej samej ławce, którą jeszcze przed chwilą zajmował Tepes. Przez dłuższą chwilę nie odzywali się do siebie ani słowem, jednak głucha cisza ani przez chwilę nie dawała im lepszego samopoczucia.

- Wiesz, minęło już pięć lat, a ja nadal nie mogę się z tym pogodzić.- z ust piętnastoletniego chłopaka wypłynęło to, co do tej pory dusił w swoim sercu.- Ona była dla mnie wszystkim i nie potrafię zrozumieć dlaczego jej tu z nami nie ma.- Jurij spojrzał na niego i kiedy zauważył w oczach Krzyśka łzy, momentalnie  odwrócił głowę. Nie chciał płakać teraz, kiedy patrzyła nie niego jego własna córka. Nie chciał okazać swojej słabości, ale w głębi serca płakał. Płakał każdej nocy, poranka, południa i wieczoru.

- Dobrze Cię rozumiem.- wyszeptał jedynie, choć miał ochotę wykrzyczeć tu i teraz, że świat jest niesprawiedliwy i nigdy nie pogodzi się z tym, co przyszykował dla niego los.

- Nie jesteś na nią czasem zły, że tak po prostu Cię zostawiła samego z tym wszystkim? Bez żadnego słowa wyjaśnienia, bez pożegnania…

- Za bardzo ją kocham, żeby być na nią zły choć przez krótką chwilę.

 - Jurij, dlaczego ona musiała umrzeć? Dlaczego to wszystko wróciło.  – łzy z oczu młodego chłopaka wylewały się coraz szybciej.- Dlaczego nie ja, ty, wszyscy inni tylko ona.
- Dlaczego płaczesz?- mała dziewczynka podbiegła do nich i zanim zdążył odpowiedzieć, wytarła jego łzy z twarzy.- Wszystko będzie dobrze Krzysiu, nie płacz.
- Jesteś taka podobna do swojej mamy.- mała uśmiechnęła się szeroko.- Ty pewnie też za nią tęsknisz co?
- Ja nie pamiętam mamy.- z uśmiechu, który widniał przed chwilą na jej twarzy nie zostało już zupełnie nic.- Ale tatuś dużo mi o niej opowiada.
- Szkoda, że  nie widzi jak dorastasz. Byłaby z ciebie taka dumna.
- Jak tatuś?
- Nawet jeszcze bardziej.- dziewczynka uśmiechnęła się ponownie, po czym pobiegła znów bawić się przy fontannie.
- Hania jest jedyną osobą, dla której teraz żyje.- powiedział skoczek po dłuższej chwili.- Gdyby nie ona, nigdy bym nie doszedł do siebie po tym wszystkim. – westchnął ledwo powstrzymując łzy.- Jest mi cholernie ciężko, ale wiem, że Tosia jest gdzieś blisko, czuje to.
I chociaż wiem, że to nic nie zmieni, będą ją kochał do końca życia.

            Mijał rok za rokiem, a życie toczyło się dalej. Ból po stracie Tosi, nigdy nie minął, jednak Jurij wierzył, że jego piękna brunetka była przy nim przez każdą chwilę, nawet jeśli nie odczuwał jej obecności namacalnie. Początkowo ciężko mu było pogodzić się z tym, co zafundował mu przewrotny los, jednak z perspektywy czasu doceniał, że choć odebrał mu jego ukochaną Tosię, to jednak w zamian ofiarował mu ich córkę, która była niesamowitym skarbem. Od tej pory obiecał sobie, że zrobi wszystko by jego królewna była szczęśliwa i choć nie mógł zastąpić jej matki, starał się ze wszystkich sił, by wychować ją tak, jak chciałaby tego Tosia.

Koniec

       Moi kochani. To już koniec tej historii. Od początku miałam zaplanowane jak to mniej więcej miało wyglądać, więc nie mogłam zmienić za bardzo ani treści ani tym bardziej ilości rozdziałów.
     Wiem, że niektórzy z Was, a może nawet i większość, nie będzie szczęśliwa po przeczytaniu tego epilogu( Inszaaa – to w szczególności Ciebie dotyczy), ale uwierzcie mi - naprawdę długo zastanawiałam się nad tym, jaki koniec byłby najodpowiedniejszy w tym przypadku. Tym razem musiało być tak i mam nadzieję, że jakoś się z tym pogodzicie ;)
     Pewnie się powtórzę, ale to opowiadanie było dla mnie wyjątkowe. Sprawiało mi wielką radość pisanie rozdziałów tutaj i chyba jestem z niego najbardziej zadowolona.
      Dużo mi jeszcze brakuje do doskonałości – to wiem na pewno - dlatego tym bardziej chciałabym Wam wszystkim podziękować. Za obecność, za czytanie, za komentarze, za mobilizacje. Dziękuję Wam za wszystko ;* Cieszę się, że pomimo przerwy jaką sobie zrobiłam, miałam do kogo wrócić.

Jesteście wspaniali i jeszcze raz dziękuję  ;*

     Cóż mogłabym jeszcze dodać? Może wyłącznie tyle, że po ciężkim roku zasłużyłam sobie na wakacje i to nie tylko prywatne, ale także od pisania. Może kiedyś, jeśli najdzie mnie wena spróbuję coś stworzyć, ale niczego nie obiecuje. Póki co, czas na odpoczynek, a jeśli postanowię wrócić z mojego „urlopu”, na pewno dam wam znać ;)
      Jeszcze raz wszystkim dziękuję i czekam na nowości na waszych blogach ;)
Pozdrawiam i ściskam was mocno ;*** lolle