Prolog

                  Nastał nowy rok. Ciągle dało się słyszeć o nowych postanowieniach, celach, możliwościach. Każdy chciał coś w swoim życiu zmieniać na lepsze, robić coś co będzie sprawiało mu radość i poczucie szczęścia. Ona też przez pierwsze kilka dni miała takie myśli. Obiecała sobie, że ten rok będzie inny, lepszy niż poprzedni. Już zaczęła planować swój czas, przeznaczając większą jego część na naukę a resztę na krótki odpoczynek. Całkiem niedawno rozpoczęła studia i uważając, że to do czegoś zobowiązuje chciała stać się osobą bardziej dorosłą, spokojniejszą. Zaczęła biegać, aby zrzucić w jej mniemaniu zbędne kilogramy, oraz ćwiczyć, by uzyskać bardziej zgrabną sylwetkę. A wszystko po to by pokazać swojemu byłemu chłopakowi, że wcale nie cierpi po ich rozstaniu. Chciała by zobaczył, co stracił. Nie miała zamiaru użalać się nad sobą, bo doskonale wiedziała, że nie miałoby to żadnego sensu. Miała przyjaciół, którzy zawsze byli przy niej, oraz rodzinę, która bardzo ją kochała. Nigdy nie miała poczucia, że jest sama. Zawsze był ktoś obok. I choć w jej sercu była chwilowa pustka, to z każdym dniem starała się ją zapełniać, aż wreszcie przestała odczuwać ból. Widziała, że jeszcze nie raz się zakocha i przeżyje rozstanie. Taki był już ten świat i postanowiła sobie, że nie będzie go na siłę zmieniać.

           
             I choć ona nie zmieniała świata, w jej życiu coś się faktycznie zaczęło zmieniać. Bynajmniej te zmiany wcale nie były pozytywne…

             Kiedy po raz pierwszy zemdlała na zajęciach, nie przejęła się tym zbytnio. Dużo się uczyła, zbliżała się sesja i może rzeczywiście zbyt mało czasu poświęcała odpoczynkowi. Jednak na tym się nie skończyło. Mimo obietnic, że będzie o siebie dbać, dziewczyna z każdym dniem wyglądała i czuła się coraz gorzej. Mało kiedy jadła, wypierając się brakiem apetytu i ciągle skarżyła się na bóle głowy i kręgosłupa. W dodatku w przeciągu tygodnia schudła przerażająco dużo. Rodzice zaczęli się zastanawiać czy przypadkiem ich córka nie wpadła w anoreksje lub bulimię, ale kiedy zaprowadzili ją do lekarza, dowiedzieli się czegoś o wiele gorszego.

Diagnoza była brutalna, bolesna oraz szybka.

 Złośliwy rak kości.

Od tej pory już nic nie miało być takie jak kiedyś…


***


Wracam,

Mam nadzieję, że ktoś się cieszy, ktoś tęsknił, a ktoś czekał.
Zapraszam do czytania ;-)